Οι Σιδηρόδρομοι Αττικής (φωτογραφίες)
Ένα μικρό «αφιέρωμα» στους σιδηρόδρομους της Αττικής
Το θηρίο της Κηφισιάς και η γραμμή του Λαυρίου
Μετά την κατασκευή του Σιδηροδρόμου Αθηνών-Πειραιώς που ξεκίνησε την λειτουργία του το 1868, και ύστερα από πολυετείς Μετά την κατασκευή του Σιδηροδρόμου Αθηνών-Πειραιώς που ξεκίνησε την λειτουργία του το 1868, και ύστερα από πολυετείς διαβουλεύσεις και ομηρικούς καυγάδες αποφασίστηκε η επόμενη γραμμή που θα φτιαχτεί να είναι καθαρά «προαστιακού» χαρακτήρα για να εξυπηρετήσει τα χωρία της Βόρειας και της Ανατολικής Αττικής, αλλά και τα μεταλλεία στο Λαύριο, τα οποία τότε θησαύριζαν. Επειδή επρόκειτο για δίκτυο καθαρά τοπικής εμβέλειας, αποφασίστηκε να κατασκευαστεί σε μετρικό εύρος. Η εταιρία που ιδρύθηκε για να κατασκευάσει και να εκμεταλλευτεί αυτόν τον «προαστιακό» σιδηρόδρομο για 99 χρόνια ήταν οι Σιδηρόδρομοι Αττικής.
Η δημιουργία των Σιδηροδρόμων Αττικής οφείλεται εν πολλοίς στον τότε διευθυντή των Μεταλλείων Λαυρίου Φωκίωνα Νέγρη (1846-1928). Το έργο της σιδηροδρομικής συνδέσεως του Λαυρίου με την Αθήνα ήταν αποτέλεσμα της συμφωνίας στην οποία κατέληξε ο Νέγρης με τον Χαρίλαο Τρικούπη σχετικά με την διευθέτηση των διαφορών του ελληνικού δημοσίου με την εταιρεία και εκτελέστηκε από τους μηχανικούς της εταιρείας υπό την επίβλεψη του ιδίου.
Μετά από πολλές προτάσεις που ατύχησαν, επιλέχτηκε η τελική χάραξη ως εξής: Αφετηρία στην Αθήνα, διέλευση προς Βορρά μέσω Πατησίων και Ποδαράδων (ονομασία της Νέας Ιωνίας πριν το 1922), σταθμός στο Ηράκλειο και μετά «διαχωρισμός» σε δύο γραμμές. Η μία θα συνέχιζε προς τα Βόρεια και μέσω Αμαρουσίου θα κατέληγε «εις Κηφισίαν» και η άλλη θα συνέχιζε ανατολικά και μέσω Φιλοθέης, Χαλανδρίου, Γέρακος, Κάντζας, Λιοπεσίου (Παιανία), Κορωπίου, Μαρκοπούλου, Καλυβίων, Κερατέας και Θορικού θα κατέληγε στο «Λαύριον.» Εκεί, η γραμμή θα συνδέετο με την επίσης μετρική βιομηχανική γραμμή που εξυπηρετούσε το εκτεταμένο σύμπλεγμα των μεταλλείων της Γαλλικής Εταιρείας Μεταλλείων Λαυρίου.
Και έτσι έγινε… ο κεντρικός σταθμός Αθηνών των ΣΑ επιλέχτηκε να γίνει στο βόρειο άκρο της πόλης, οπού υπήρχαν αρκετές εκτάσεις ανεκμετάλλευτες. Χωροθετήθηκε «πλησίον της οδού απ’ Αθηνών εις Λιοσίων…» Σας θυμίζει κάτι; Και όμως ο αρχικός σταθμός των ΣΑ δεν ήταν άλλος από τον σημερινό Σταθμό Αττική!! (τον επίγειο φυσικά) Και καταλάμβανε ολόκληρο το τετράγωνο, μαζί με το σημερινό αμαξοστάσιο των τρόλλεϋ! Ο σταθμός αυτός για πολλά χρόνια ήταν για τους κατοίκους ο «Σταθμός Σιδηροδρόμων Αττικής», το οποίο μετά από την παραφθορά των ετών έγινε «Σταθμός Αττικής» και η περιοχή γύρω απ’ αυτόν ονομάστηκε Αττική! Έτσι είχαμε κάτι πρωτόγνωρο με το σταθμό αυτό, ότι δηλαδή δεν ονομάστηκε έτσι επειδή εξυπηρετούσε τη συγκεκριμένη περιοχή, αλλά η περιοχή ονομάστηκε μεταγενέστερα έτσι επειδή εξυπηρετείτο από το σταθμό!
Όμως, στα αμέσως επόμενα χρόνια οι Σιδηρόδρομοι Αττικής έκαναν μια από τις ελάχιστες (ίσως και τη μόνη) επεκτάσεις στο δίκτυό τους. Αφού είδαν πως ο σταθμός της Αττικής ήταν πολύ μακριά από το κέντρο και οι επιβάτες τους δεν εξυπηρετούνται σωστά, αποφάσισαν να αποκτήσουν κι αυτοί «κεντρικό σταθμό.» Κι όχι όποιον κι όποιον, αλλά στην Ομόνοια!! Άλλωστε σαν «προαστιακό δίκτυο» που ήταν είχαν κάθε λόγο να θέλουν να εξυπηρετούν το κέντρο της Αθήνας! Δημιούργησαν λοιπόν μια γραμμή από το σταθμό τους στην Αττική, που περνούσε από τις οδούς Αγοράκριτου, Κοδριγκτώνος, Ρίζου και Γ’ Σεπτεμβρίου καταλήγοντας λίγα μέτρα πριν την Ομόνοια!
Η περιοχή «Ψαλίδι» μεταξύ Νέου Ηρακλείου και Αμαρουσίου.
Στη σιδηροδρομική «αργκό» ονομάζεται ψαλίδι η αιχμή από την οποία ξεκινά η διακλάδωση της γραμμής. Κι επειδή στο συγκεκριμένο σημείο η γραμμή από Αθήνα «διακλαδιζόταν» προς Κηφισιά (αριστερά) και προς Λαύριο (δεξιά), επικράτησε αυτή η ονομασία για την περιοχή.
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΛΣΟΥΣ ΤΗΣ ΚΗΦΙΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΥΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
Μετά την πάροδο μιας δεκαετίας, το 1901, οι Σιδηρόδρομοι Αττικής συνήψαν μία νέα σύμβαση με το Ελληνικό Δημόσιο επιτυγχάνοντας την αναστολή επί μία εικοσαετία του δικαιώματος εξαγοράς του σιδηροδρόμου (μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου του 1920) με αντάλλαγμα την κατασκευή του Άλσους της Κηφισιάς με όλα τα παραρτήματά του και τον ηλεκτροφωτισμό της περιοχής. Για την κατασκευή του Άλσους επελέγη η έκταση μεταξύ του σιδηροδρομικού σταθμού και της πλατείας Πλατάνου η οποία ανήκε στον Κωνσταντινουπολίτη έμπορο Στέφανο Γεωργαντά της οποία επετράπη η απαλλοτρίωση.
Σύμφωνα με το νόμο η εταιρεία υπεχρεούτο να δαπανήσει το ποσό των 600.000 δραχμών κατ’ ανώτατο όριο προκειμένου να καλυφθεί η αποζημίωση του ιδιοκτήτη της απαλλοτριωθησόμενης εκτάσεως, η δαπάνη για την εγκατάσταση μονάδος ηλεκτροπαραγωγής για τον φωτισμό του Άλσους και της γύρω περιοχής και η δαπάνη για την ανέγερση των εντός του Άλσους προβλεπόμενων εγκαταστάσεων (εστιατόριο, θέατρο, καφενείο, κλπ.).
Φαίνεται ότι παρήλθε μία ακόμη διετία χωρίς να έχουν ολοκληρωθεί οι προβλεπόμενες εργασίες κατασκευής και ηλεκτροφωτισμού του Άλσους. Έτσι, με τον νόμο ΒΩΟΒ΄ δόθηκε η δυνατότητα στην εταιρεία αντί της κατασκευής μονάδος παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος να προμηθεύεται ρεύμα από το υπάρχον εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενεργείας και παρετάθη για ένα ακόμη δεκαοκτάμηνο η προθεσμία αποπεράτωσης των έργων.
Η ΠΡΟΕΚΤΑΣΗ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ ΠΡΟΣ ΣΤΡΟΦΥΛΙ ΚΑΙ ΔΙΟΝΥΣΟ
Αυτό που πολλοί δε γνωρίζουν σχετικά με τους Σιδηροδρόμους Αττικής, είναι ότι διέθεταν και βιομηχανική/εκδρομική διακλάδωση από την Κηφισιά μέχρι το Στροφύλι κι’ απ’ εκεί στο Διόνυσο!! Η γραμμή δεν τερμάτιζε στην Κηφισιά, αλλά συνέχιζε με επίγεια διέλευση από Νέα Ερυθραία, Καστρί, Εκάλη και Διόνυσο τερματίζοντας στα Λατομεία! Φυσικά κατασκευάστηκε για εμπορευματικούς λόγους, αλλά μετά την ανάπτυξη των βορείων προαστίων σε χώρο διασκέδασης και αναψυχής οι «εκδρομικοί» συρμοί προς το Διόνυσο ήταν συχνότατοι!
Η Σιδηροδρομική Γραμμή Κηφισιάς – Στροφυλίου – Διονύσου αποτελούσε προέκταση της γραμμής προς τα λατομεία της Αγγλικής Εταιρείας Μαρμάρου GRECIANMARBLES ‘Μάρμορ’ LTD, στον Διόνυσο Αττικής. Συνέχιζε βόρεια από τον σταθμό της Κηφισιάς δια μέσου της οδού Στροφυλίου και διέσχιζε κάθετα με πασάγια τις οδούς Χαριλάου Τρικούπη (δίπλα στο σημερινό εμπορικό κέντρο “Καμάρες” στην Νέα Ερυθραία) και Ελευθερίου Βενιζέλου (λίγο νότια από το σημερινό Δημαρχείο της Νέας Ερυθραίας και το υποκατάστημα της Τράπεζας Πειραιώς). Κατόπιν, μέσω της οδού Γεωργίου Παπανδρέου (Νέα Ερυθραία)’ και Ρόδων (Εκάλη) διασταύρωνε την Λεωφόρο Διονύσου και έφτανε στα λατομεία.
