κ. Πατέλη, τι λέτε;
Γράφει ο Παναγιώτης Τερζόγλου
Ρίχνοντας (όπως συνηθίζω) μια ματιά στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, η πρώτη σελίδα του “Βήματος” μου έφερε ανατριχίλα! Ως να μου έριξαν κρύο νερό στο σβέρκο, πάγωσε όλη η ραχοκοκαλιά μου σαν να είχα δει κάτι τρομακτικό και μακάβριο.
Αιτία ήταν, ο τίτλος της συνέντευξης του κ. Πατέλη (συμβούλου του Πρωθυπουργού) ο οποίος έλεγε:
“Σταματάμε να παίρνουμε τα λεφτά των νέων και να τα δίνουμε στους ηλικιωμένους”!
Μετά το πρώτο σοκ και επειδή δεν γνώριζα τίποτα γι αυτόν τον κύριο, μπήκα στο Google. Το βιογραφικό του είναι σαν να παρακολουθείς χολιγουντιανή ταινία με θέμα τη Wall street. Γόνος μάλλον εύπορης οικογένειας, αποφοίτησε από το Μωραΐτη και συνέχισε Αγγλία και Αμερική. Επαγγελματικά δούλεψε σαν χρηματοοικονομικός σύμβουλος σε εταιρείες και τράπεζες, μη εξαιρουμένης της Meryll Lynch! Όλα αυτά μέχρι το 2010 που επέστρεψε στην Ελλάδα, ίσως γιατί “η κρίση δημιουργεί ευκαιρίες”! Όλα αυτά τα αναφέρω, όχι τόσο γιατί με ενδιαφέρει να κοινοποιήσω το βιογραφικό του, αλλά ως ένα δείγμα των εκπροσώπων διακυβέρνησης που έχει επιλέξει ο σημερινός πρωθυπουργός.
Ο κύριος αυτός λοιπόν, ο οποίος σήμερα “σιτίζεται στο Πρυτανείο” χωρίς να περάσει από καμία διαδικασία αξιολόγησης, ίσως λόγω επιλογής του, ίσως λόγω της εκπαίδευσης του, αγνοεί ή κάνει πως αγνοεί βασικά ζητήματα της ελληνικής ασφαλιστικής ιστορίας.
Το πρώτο είναι ότι, οι ηλικιωμένοι της χώρας μας δεν είναι μπαταχτσήδες και παράσιτα. Όλοι ανεξαιρέτως υπήρξαν εργαζόμενοι και κατέθεσαν τις εισφορές τους στα συνταξιοδοτικά ταμεία της χώρας. Περιπτώσεις εισφοροδιαφυγής και εισφοροκλοπής βεβαίως υπήρξαν και υπάρχουν, αλλά αφορούν ανθρώπους σαν εκείνους που συνεργαζόταν ο κ. Πατέλης στην Αμερική ή εκπροσωπεί εδώ και όχι τους ηλικιωμένους.
Ο κ. Πατέλης αγνοεί ή θέλει να αγνοεί ότι, το ελληνικό κράτος από τη δεκαετία του 1950 και μετά, στήριξε την ανάπτυξη του, στον πακτωλό χρημάτων των Ταμείων, τα οποία καταλήστευσε δίνοντας θαλασσοδάνεια σε ημετέρους οι οποίοι δημιούργησαν περιουσίες με τα αποθεματικά. Το κράτος λοιπόν κ. Πατέλη, οφείλει στους ηλικιωμένους τους κόπους 70 χρόνων εισφορών και είναι υποχρεωμένο να επιστρέψει το χρέος όχι ως ελεημοσύνη, αλλά με ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Ο κ. Πατέλης αγνοεί ή θέλει να αγνοεί ότι, ο “κοινωνικός αυτοματισμός” μπορεί να χρησιμοποιήθηκε από πολλές κυβερνήσεις μέχρι σήμερα (ως σιδηροδρομικοί τον νιώσαμε στο πετσί μας!), αλλά παραμένει μέθοδος φασιστικής έμπνευσης.
Ο κ. Πατέλης ξεπερνάει και αυτό και κάνει τη θέση του ακόμη πιο ρατσιστική, στρέφοντας τον νέο ενάντια στον ηλικιωμένο. Τον γιό η την κόρη ενάντια στον πατέρα ή τη μάνα. Τα εγγόνια, ενάντια στον παππού και στη γιαγιά.
Ο κ. Πατέλης ο οποίος παρότι ως κάτοικος εξωτερικού μέχρι τώρα, δεν έχει καταθέσει τον οβολόν του στο ελληνικό κράτος, σιτίζεται στο Πρυτανείο θεωρώντας ότι “παράγει” τα χρήματα που πληρώνεται, δεν γνωρίζει ούτε το Σύνταγμα της χώρας και τα σχετικά άρθρα για την εργασία. Είναι απασχολημένος να κόψει κονδύλια, αδιαφορώντας για τα περαιτέρω.
Το επικίνδυνο στην όλη υπόθεση είναι ότι, δεν υπάρχει μόνο ένας “Πατέλης” στην κυβέρνηση ούτε στην κοινωνία. Το επικίνδυνο επίσης είναι ότι, οι θέσεις που εκφράζει ο κ. Πατέλης, δεν είναι θέσεις μόνο του Πρωθυπουργού και της Ν.Δ. αλλά και θέσεις της πλειοψηφίας του πολιτικού κόσμου της χώρας, άσχετα με τις μαγκιές και τις στρακαστρούκες που πετάνε κάθε τόσο.