Κλειδωμένα βρεφικά γάλατα
Την Κυριακή 20 Νοεμβρίου κάθε χρόνου, ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) την έχει καθιερώσει ως Παγκόσμια ημέρα των Δικαιωμάτων του Παιδιού.
Όμως, στις μέρες με μια φωτογραφία που κάνει το γύρο του διαδικτύου, προκαλεί δικαίως την αγανάκτηση και την οργή στη θέα της, αποτυπώνοντας πλήρως το πραγματικό πρόσωπο της σκληρής πραγματικότητας, που έχει διαμορφώσει το σύστημα για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Η φωτογραφία της ντροπής δείχνει σε ράφια σούπερ μάρκετ συσκευασίες βρεφικού γάλακτος να προστατεύονται από αντικλεπτικά, αδιάψευστος μάρτυρας της τραγικής κατάστασης που βιώνει μεγάλο μέρος της κοινωνίας και αποκαλυπτικό σημάδι ότι ακόμα και τα πιο βασικά είδη για την ανατροφή ενός παιδιού δεν είναι δεδομένα για όλους.
Γιατί πίσω από τις εικόνες με τα αντικλεπτικά στα βρεφικά γάλατα, αυτό που δε φαίνεται, αλλά δεν μπορεί κανείς να αποκρύψει, είναι ένα βρέφος που κλαίει από την πείνα, είναι μία μάνα που δεν έχει να το ταΐσει, είναι ένα κράτος που κάνει τα πάντα για να διασφαλίσει την κερδοφορία των λίγων, αλλά δεν είναι στις προτεραιότητές του η πρόνοια, η στήριξη στους πλέον ευάλωτους και η εξασφάλιση όλων εκείνων που χρειάζεται ένα παιδί για να μεγαλώσει. Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς όταν η συντριπτική πλειοψηφία δουλεύει ώστε ο πενιχρός μισθός να πληρώνει λογαριασμούς και νοίκια, να ψευτοκαλύπτει ανάγκες και τρύπες μέχρι να βγει ο μήνας και μετά πάλι από την αρχή μέχρι τον επόμενο. Και σαν να μη φτάνει αυτό να προσπαθούν να της φορτώσουν τα σπασμένα των πολιτικών τους. Την ώρα μάλιστα που κερδοσκοπούν πάνω στις πλάτες του λαού με την ακρίβεια, την ώρα που οι ενεργειακοί όμιλοι θησαυρίζουν όσο τα σπίτια παγώνουν και τα ντουλάπια των νοικοκυριών μένουν άδεια, το σύστημα ξεγυμνώνει τον πραγματικό αντιδραστικό του χαρακτήρα.
Η προκλητική δήλωση του Υπουργού Ανάπτυξης Άδωνη Γεωργιάδη ότι συμφωνεί με τα αντικλεπτικά στα βρεφικά γάλατα καθώς οι επιχειρηματίες έχουν δικαίωμα να φυλάνε τα υπάρχοντά τους!!!
Ο αγώνας δεν είναι απλά μονόδρομος αλλά μία μάχη αξιοπρέπειας απέναντι σε μία εκμεταλλευτική “μπότα” που συνεχώς συνθλίβει με όλο και περισσότερη δύναμη όχι μόνο τους πιο αδύναμους, αλλά και εκείνους που θεωρούσαν πριν λίγα χρόνια ότι η σήψη και η παρακμή του συστήματος δε θα τους αγγίξει. Δεν πρέπει να αφήσουμε τη βαρβαρότητα να γίνει κανονικότητα.
Σε αυτό τον αγώνα οι συνταξιούχοι σιδηροδρομικοί καθώς και όλοι οι άνθρωποι που δεν μπορούν να ανεχτούν αυτή την κατάσταση πρέπει να δηλώσουν παρών, το χρωστάμε στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας.
