Μια βραδιά… όχι στο Λεβερκούζεν… αλλά στη Λέσχη της Λαμίας
Δεκαεννιά του Γενάρη 2024: Κοπή πίτας στη Λέσχη των Σιδηροδρομικών στη Λαμία, ε, δεν ήτανε και βράδυ, πολύς κόσμος, καλός κόσμος και με μια ιδιαίτερη κοινωνική υπόσταση. Έχω παρατηρήσει εδώ και πολλά χρόνια σ’ αυτό το μέρος της Στερεάς Ελλάδας, ο κόσμος να απαντά με ευκολία στα καλέσματα των φυσικών του ηγεσιών, δηλαδή των συλλόγων του, ο γράφων δεν αναγνώρισε ποτέ, άλλες πλην αυτών, σαν να δηλώνει έτοιμος και για θέρο και για τρύγο και για πόλεμο, ας πούμε. Πρόκειται για μια παράδοση που χάνεται στα βάθη των αιώνων και που προκαλεί εξαιρετικό ενδιαφέρον να τη συναντά κανείς στις μέρες μας. Παρά το γεγονός ότι ο σιδηρόδρομος συκοφαντήθηκε μέχρι έσχατου σημείου, προκειμένου να ικανοποιηθούν μνημονιακές δεσμεύσεις, οι απόμαχοί του εδώ και μισό αιώνα, αναστοχάζονται τη ζωή που έζησαν και προσπαθούν να φωτίσουν τα σκοτάδια του κοινού μέλλοντος τους. Και είναι όχι σκοτάδι, αλλά έρεβος κανονικό η συζήτηση για τη φρίκη των Τεμπών χωρίς ίχνος σεβασμού στα δεκάδες νέα παιδιά που χάθηκαν, θύματα της προόδου, όπως ισχυρίστηκε φερέφωνο πρωινάδικου!!!
Μιλήσαμε για όλα. Για τις αναμνήσεις μας, για όσους έφυγαν για όσους μένουν και περιμένουν, για όσους απολαμβάνουν τα γεράματα χωρίς να το βάζουν κάτω και για τις μνήμες που συντροφεύουν τη μοναξιά.. Μπορεί τα χρόνια να πέρασαν οι πιο πολλοί όμως δηλώνουν ακμαίοι και το έδειξαν μπροστά στα όργανα.. Οι εκπρόσωποι των παρατάξεων, παλιά μου τέχνη κόσκινο, πάλι δεν μπόρεσαν να ξεχωρίσουν τη γενική συνέλευση, από τη κοινωνική εκδήλωση για το νέο έτος. Ήθελα να ‘ξερα που ζουν τα παλληκάρια???
Ήταν όμως ο Νίκος Αλεξίου πληθωρικός, καρδιά μπαξέ, με τα εφόδια του, που δεν είναι πάντα γενικής χρήσεως, για να μη ξεχνιόμαστε… Ο πρόεδρος του παραρτήματος πρέπει να λάβει επειγόντως εντατικά μαθήματα ζεϊμπέκικου. Να ‘ρθει στον Πειραιά να του μάθουμε να πατά…αέρα, γιατί αυτός ο χορός δε κατάγεται ούτε από τη Γκιώνα ούτε από τη Μακρακώμη. Κατά τα άλλα αυτό το παράρτημα πρέπει να ενισχυθεί γιατί το έχει και το λέει….
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
