ΕΚΕΙ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ……
Γράφει ο συνάδελφος Παναγιώτης Ιατρόπουλος
Πλησιάζουμε μισό αιώνα από την εξέγερση του 1973 μεσούσης της χούντας των συνταγματαρχών, πράγμα που σημαίνει πως η επέτειος γίνεται πενήντα, δηλαδή κανονικός μεσήλικας με ότι αυτό συνεπάγεται…. Θα ακουστούν ξανά κουραστικοί ως εκνευριστικοί μονόλογοι σε ομιλίες καρμπόν, ελεγμένες από κυρίους προϊσταμένους για το φόβο των μηνυμάτων που ούτως ή άλλως είναι θαμμένα με τέτοιο τρόπο από την αλώσιμη μεταπολίτευση που να τα ανασύρει κανείς είναι από δύσκολο ως αδύνατο. Πέρα από τη σκοπούμενη σύγχυση που προκαλούν μαϊντανοί αναλυτές σε κανάλια κανονικά πλυντήρια, έχουμε και τους «επιζήσαντες» εκείνης της εποχής που συνέστησαν πολύχρωμη πολιτική ομάδα, υποταγμένη στη λαγνεία της εξουσίας, να αναδεικνύει συμπεριφορές εντελώς ασύμβατες με το νόημα της εξέγερσης.
Προφανώς και δεν είναι μεγάλη αμαρτία να στρατεύεται κανείς σε μια αστική δημοκρατία δυτικού τύπου – όχι δυτική – υπερασπιζόμενος τις απόψεις του. Το δράμα αρχίζει όταν ο λόγος το έργο και το νόημα είναι τρία διαφορετικά πράγματα. Άλλα λέμε άλλα εννοούμε και άλλα κάνουμε. Αυτή η τρισυπόστατη πολιτική ματσαράγκα προσέβαλλε με δυσεξήγητη ευκολία την εν λόγω ομάδα, ακυρώνοντας άμεσα την ηθική της υπόσταση και δημιουργώντας το νέο ΗΟΜO POLITICUS, DAMANAKI ANTRULAKI κλπ. Αναντίρρητα είναι ένα θέμα.
Όμως το πολυτεχνείο ιστορικά κινείται πολύ πιο πάνω και πιο πέρα από προσωπικές μεταπτώσεις, στρατηγικές και υστεροβουλίες. Είναι τα χιλιάδες πρόσωπα που όλα μαζί αλλά και ξεχωριστά, συγκροτούν το γεγονός και μετά από πολλά χρόνια προσπαθούν να ψηλαφίσουν πάνω στο κοινωνικό σώμα τα σημάδια και στις συμπεριφορές τις επιδράσεις, εκείνης της εποχής. Σύντομα κατανοούν πως ανάμεσα σε μια ηρωική εποχή και μια αντιηρωική και επίπεδη σαν τη σημερινή, το χάσμα είναι αγεφύρωτο παρ΄ότι το ενδιάμεσο εξηγείται χωρίς πολλές δυσκολίες. Το κεντρικό σύνθημα είναι και σήμερα ζητούμενο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και το ερώτημα είναι τι εμποδίζει διαχρονικά την αυτοπραγμάτωση ή κοινωνική απελευθέρωση του λαού μας για όσους το προτιμούν? Αρκεί ένας αντιαμερικανικός αφορισμός που βεβαίως αφορά την υπόθεση, για να δώσει απάντηση σε όλα? Γιατί είναι τόσο καλά προφυλαγμένο το βαθύ ελληνικό κράτος και οι τρείς οικογένειες που το εκπροσωπούν, μαζί με τις αχόρταγες αυλές τους? Και άλλα πολλά.
Υπάρχει όμως και η πλειοψηφία του γεγονότος, δηλαδή αυτών που έτρεξαν χωρίς δεύτερη σκέψη και σήμερα αναστοχάζονται το αίμα των θυσιασμένων, τους χαμένους κόπους και το ψύχος το δριμύ των χωρισμών, όπως το θέλει στο σπαραχτικό ποίημα της η Λένα Παππά που αποδίδουν ακόμα πιο σπαραχτικά ο Πάνος και ο χάρης Κατσιμίχας και που αφορά ολόκληρη την εποχή εκείνη. Σ’ αυτό το κλειστό δωμάτιο της ιστορίας για τον κόσμο αυτό, υπάρχουν όλα τα σύνεργα που εξόργισαν τη φαντασία τους εκείνη την εποχή. Κάποια στιγμή τα σινιάλα των φάρων θα ανάψουν πάλι, για λόγους που γνωρίζουμε ή όχι αλλά τους ξέρει η ιστορία των ανθρώπων που θέλει πάντα να μη λείπει ο τίγρης από το βουνό, γιατί ο πίθηκος θα περνιέται βασιλιάς.
Υ.Γ Το ποίημα είναι ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ
Παναγιώτης Ιατρόπουλος: iatpan@hotmail.com
